Wzrost duchowy dokonuje się w nas przez całe życie. Jednak głęboki kontakt ze swoim "ja" ma swój szczególny czas. Znany psycholog rozwoju Jean Piaget uważa, że szczególny rozwój duchowy następuje po uzyskaniu wzrostu i dojrzałości poszczególnych narządów i organów, czyli po uzyskaniu dojrzałości biologicznej. Zasadniczo jego początek ma miejsce około 30 roku życia. W tym czasie rozpoczyna się kontakt ze swoim prawdziwym "ja", który mocniej skupia naszą uwagę. Pragniemy poznawać siebie bardziej niż świat wokół nas, który zajmował nas do tej pory. Zmienia się nasz punkt widzenia i kieruje ku wnętrzu duszy. Odkrywamy nasze głębokie pragnienia i w oczywisty sposób poznajemy prawdę o naszym życiu. Ta swoista interioryzacja pociąga za sobą liczne kryzysy, za którymi nierzadko stoi potrzeba zmian. Owe zmiany wymagają świadomości siebie, świadomości miejsca, które sie zajmuje i możliwości, jakie mamy do dyspozycji. Wymagają od nas odwagi, podjęcia ryzyka, nierzadko powrotu do traumatycznych wydarzeń przeszłości, by z nowym spojrzeniem móc kroczyć dalej. Coraz częściej widzimy, że różnimy się od innych, że nasze drogi coraz bardziej się rozchodzą, coraz mocniej indywidualizuja, w rezultacie czego na swojej drodze sami. Dobrze, gdy wówczas w naszych odkryciach znajdujemy osoby podobne nam, które przechodzą zbliżone przemiany, szukają prawdy o sobie, a potem te prawdy wybierają i za nimi kroczą. Dobrze, gdy możemy z takimi osobami się spotykać i je poznawać. Dobrze, gdy możemy na naszą drogę noetyczną wkroczyć razem z innymi i otrzymać od nich pomoc. Temu służą poszczególne etapy wzrostu.
Pierwszy etap odzwierciedla wegetatywny wymiar duszy. Na symbolicznym rysunku zaznaczony jest kolorem niebieskim. Jest to "obszar" najbardziej powierzchowny, dobrze odizolowany od otoczenia. Świat widziany z tego "miejsca" wydaje się szary i ponury. Nasz "wegetatywny stan" odcina nas od otoczenia i zamyka w sobie. Dlatego na początku naszej drogi uczymy się antropologii czterech wymiarów i zatrzymujemy się przy wymiarze wegetatywnym. Pomocna jest przy tym filozofia noetyczna. Na tym etapie w sposób szczególny zwracamy uwagę na nasze ciało: odpoczynek, sen, ruch, odżywianie, wygląd. Uczymy się tutaj rozróżniać nasze doświadczenia wewnętrzne, rozpoznawać zamykające nas wegetatywne stany duszy, takie jak: użalanie się nad sobą i rolę ofiary, roztrząsanie problemów, pogrążanie się w rozpaczy, działanie pod wpływem lęku i wewnętrznych przymusów, poczucie skrzywdzenia, brak kontaktu ze sobą "tu i teraz", a także różne formy uzależnienia, zaburzenia odżywiania i wzrostu. Uczymy się przekraczać te stany w sobie, by nie zawłaszczały naszej wolności i nie kierowały naszym życiem. Poznajemy nasze mechanizmy obronne. Korzystamy przy tym z psychologii noetycznej i - w razie potrzeby - dodatkowo z różnych form terapii.
Drugi etap drogi odzwierciedla zmysłowy wymiar duszy. Na rysunku symbolizuje go kolor czerwony. Zajmuje miejsce położone pod warstwą wegetatywną, czyli nieco głębsze w duszy. Jest to miejsce kontaktu ze światem zewnętrznym, który zawdzięczamy wyposażeniu naszego ciała w organy zmysłów, a naszej duszy we władze poznawcze i pożądawcze. Na tym etapie poznajemy naturę zmysłów i uczuć, odróżniamy zmysły zewnętrzne od wewnętrznych i uczucia pierwotne od wtórnych. Odróżniamy je również w sobie. Zajmujemy się uczuciami "zniekształconymi", a więc stłumionymi, zranionymi, a także schematami i obciążeniami wyniesionymi z naszych rodzin pochodzenia. Dowiadujemy się, czym jest stres i jak sobie z nim radzić. W dalszym ciągu podejmujemy dodatkowe indywidualne i grupowe terapie, jeśli są one potrzebne dla naszego wzrostu. Na tym etapie kontynuujemy pracę własną, rozpoczętą na etapie pierwszym. Korzystamy z filozofii i psychologii noetycznej.
Trzeci etap drogi odzwierciedla rozumny wymiar duszy, a więc ten, który z natury wyróżnia człowieka. Na rysunku symbolicznie przedstawia go kolor zielony. Znajduje się pod wegetatywną i zmysłową warstwą, a więc znacznie głębiej w duszy. Świat widziany z tego miejsca jest bardzo racjonalny i sensowny. Charakteryzuje go życie według zasad, logiczne, zgodne z planem oraz wolne decyzje, podejmowane po uprzednio przeprowadzonej refleksji. Na tym etapie zajmujemy się naturą poznania intelektualnego i różnych jego funkcji. Zajmujemy się też działaniem woli i poznajemy jej funkcje. Skupiamy się na wykorzystaniu naszego czasu i wyznaczaniu sobie celów działania. Korygujemy sposoby radzenia sobie w sytuacjach trudnych poznawczo. Staramy się wychodzić do innych, empatycznie ich słuchać, troszczyć się o nich, towarzyszyć im w drodze, udzielać wsparcia, komunikować w partnerskim stylu oraz pełnić różne role społeczne: dziecka i ucznia, rodzica, małżonka, nauczyciela i wychowawcy, pracownika, lidera i członka grupy. Uczymy się łączyć te role. Kontynuujemy pracę własną. Korzystamy z indywidualnego wsparcia i towarzyszenia. Ten etap wzrostu opieramy na filozofii, psychologii i pedagogice noetycznej.
Czwarty etap drogi odzwierciedla intelektualny wymiar duszy, nazywany sercem. Na rysunku symbolizuje go kolor żółty. Zajmuje miejsce w "środku" duszy, miejsce najgłębsze, bo położone pod warstwą wegetatywną, zmysłową i rozumną. Jest to "miejsce" głębokiego kontaktu ze sobą samym, ale też z żywym Bogiem obecnym w sercu. To "miejsce" natchnienia, oświecenia, poruszenia, miejsce spontanicznego poznania i wolnego wyboru woli. To "miejsce" miłosnego zjednoczenia i radosnego dzielenia się tą miłością, "dawania" jej innym. Na tym etapie zajmujemy się naturą intelektu w funkcji prostego widzenia i naturą woli w funkcji jej wolnego wyboru. Staramy się podążać za swiatłem swojego intelektu i odróżniać je od innych naszych doświadczeń wewnętrznych. Poznajemy etapy wzrostu życia duchowego. Ćwiczymy bycie w "tu i teraz", empatyczne słuchanie oraz komunikaty niewerbalne. Staramy sie odkrywać własną drogę życia i jej indywidualny charakter. Staramy się też rozwijać swoją kreatywność i poszukiwać twórczych rozwiązań. Podejmujemy wspólne działania na rzecz wzrostu innych. Na tym etapie drogi korzystamy z filozofii, psychologii i pedagogiki noetycznej.